YAPILACAKLAR LİSTESİ

YAPILACAKLAR LİSTESİ

-Elimdeki işi bitirmek için iki günüm var. Nasıl yetişecek acaba?

-Toplantılar, yeni gündemler, raporlamalar, biri bitmeden diğeri başlayan projeler, görevler…

-Öğlen yemeğe inmem artık... Ne yapayım!

-Akşam evde çalışsam yemek, temizlik derken vakit bulabilir miyim ki?

-Cuma günü çocukların okul görüşmesi var.

-Kızın arkadaşının doğum günü vardı. Ona hediye almak gerekiyor.

-Anneme dönmem lazım. Ağabeyimi de arasam iyi olur…

-Filiz doğum yapmıştır. Bir arayıp sormak lazım!

-Kızlar bir görüşelim demişlerdi. Onu programlamalıyım.

Zihnimde yüz bin baloncuk var. Çığlık atmak istiyorum. Olmuyor, olduramıyorum. Bana birçok ben lazım. 

İnsanları bu konuda hep eleştirirdim. "Ne kadar da konforlarına düşkünler... Kendi işlerini kendileri yapsalar ya! Asistana ne gerek var?" diye. Şimdi onları gayet iyi anlıyorum ve dahası hak veriyorum. 

Kendimi bir o yana bir bu yana koşan ama neyi neden yaptığının farkında olmayan robotlar gibi hissediyorum. Günü kurtarmak için herhangi bir hedeften bağımsız, verilen komuta göre hareket ediyorum sanki. Neden "robot" gibi bir tanımlama kullandığımı sorarsınız ki sorduğunuzu varsayıyorum; bu hızla, bu kadar iş çıkarabilmek için robot gibi duygusuz bir varlık olmak gerekmez mi?

Bu savunmaları belki yıllardır yapıyorum. Bir çözüm bulamadığıma göre, kaçırdığım bir şeyler olmalı. 

Keşke biraz daha zamanım olsa…

Ne yapacağını bilmeyen bir insanın günü kaçırmasını anlıyorum. Neden uyandığını bilmiyorsan, o gün zaten senin için kaybedilmiş bir imkandır. Benim derdim bu değil. Benim hedeflerim var ama sıklıkla sadece listede okurken yaklaşıyorum onlara. Sonra diyorum ki: “Bugün olmadı. Yarın hallederim hepsini.”

Zaman başlayan ve biten bir imkan hakikaten. Bu nedenle çok iyi değerlendirilmesi gerekir. Geri saramadığın, tekrar yaşayamadığın bir imkan. 

Tanımlamalarım eksik belki de. “Bugün de geçti; artık yarın bakarız.” derken, üstünkörü dertlenmelerle geçiştiriyorum içimdeki huzursuzluğu. Bu da beni korkutuyor aslına bakarsanız...  İçimden kendi kendime diyorum ki: “Neye üzüldün şimdi? Yani yarın bu pişmanlık neyi değiştirecek senin hayatında?”

Ruhunuzun acımaması,

Kalbinizin kırılmaması,

Evladınıza beş dakika sarılıp sadece durabilme isteğinizin olmaması,

Annenizin sıcacık, yumuşak bir bakışına, sözüne muhtaç olmamanız, 

Arkadaşlarınızla iki lafın belini kırma beklentisinden muaf, 

Eşinizle yılda bir de olsa gidebildiğiniz bir sinema hayalinden uzak olmanız lazım ki yapılacak işler listesindeki tikler tamamlanmış olsun. 

Ama bunlar da hayatın bir parçası... Hatta nerdeyse bazıları olmazsa olmazları değil mi?

Belki de cevap burada saklıdır. 

Belki de hedeflerimizi yerine getirebilmek için pürüzsüz bir zemin bekliyoruzdur. "Şu olmasa, bu da olmasa ben bunları yapardım."

Oysa marifet bir şeyleri azaltmak değil de kıvam tutturmaktır belki. 

Belki de yola yanlış beklenti ile çıkmak; mükemmel iş çıkarma hayali kurmak bizim engelimiz olmuştur.

Peki, başka nerelerde yanılıyor olabilirim?

Zihnimden geçen baloncukları pat pat patlatmak istiyordum. Bu durumda olan tek ben olamam sonuçta. Şöyle etrafıma bir göz gezdirdim. Yoğunluğu bana en yakın olan, derli toplu duruşu, çalışkanlığı ile takdir ettiğim birisini aradım. İş arkadaşlarımı şöyle bir süzdüm. En sonunda buldum onu. Ben salkım saçak, deney faresi gibi ne yapacağını bilmez halde iken o kırmızı ajandası önünde, telaşsız, sakin çalışıyordu. 

“Keramet kırmızı ajanda olamaz değil mi?’’ dedim kendi kendime. “Hadi, devam et gerçek cevapları aramaya… Başka nerede su kaçırıyor olabilir bu havuz?” Tam o esnada kırmızı ajandanın sahibinin neler yaptığı geldi aklıma. Daha toplantı bitmeden ‘‘Hadi başlayalım o zaman.’’ diyerek hemen işe koyulduğu bir sürü an geldi gözümün önüne. 

Peki ya ben? O bunu söylerken ben nasıl kalkıyordum aynı masadan? Her işe başlamak için zamana ihtiyacım var ama neden? Yani o başlamadan önceki zaman neye yarıyor olabilir ki?  Aklımda o anlar için bir sürü haklı sebebim vardı tabi ki ama ne kadar gerçekti? 

Şimdi hayatımdaki saklı cevapları ararken bu sebepler pek de anlamlı kalmıyordu. “Erteliyorum herhalde.” diye düşündüm canım yanarak. Bekletmeden bir işe başlamak; yani er başlamak bir başka çözümü olabilir miydi bu kabarık listenin?  

Bulduğum cevaplar canımı acıtsa da iyi gidiyorum galiba. Bunlar bugüne kadar hiç sormadığım soruların cevaplarıydı…

Yapılacaklar listemi nasıl eritebilirim?

Peki daha başka ne olabilir?

Benim yapılacaklar listem tutarlı mı acaba? Hani olur ya başkalarının hayatlarında böyle durumlara şahit oluruz. Bir yanda sınavı kazanmak isterken yapmamız gereken ders mesaisi, diğer yanda aynı zaman dilimine denk gelen dans öğrenme merakı. Uzaktan bakarken ağız dolusu konuşurum da böyle hikayelere, bende de benzer bir problem olabilir mi? 

İnsan isteklerini disipline etmeli ama nasıl? Belli bir amaç doğrultusunda hareket ederek… İşyerinde bir ekibin disiplinle çalışması nasıl ortak amaca bağlı ise, insanın da isteklerinin toplandığı bir ortak amaç olmalı. Yoksa istek denilen şey nasıl dizginlensin?

Hem işleri yetiştirmek istiyorum hem kafamı dinlemek için kısa bir şehir dışı kaçamağı yapmak... Bir isteğim diğeri ile didişmeye başlayınca da arada ben kalıyorum. 

Sonuç hiç erimeyen bir yapılacaklar listesi...  

İsteklerim arasındaki tutarsızlığı tespit etmem ancak onları bir amaç altında toplamakla olabilir. İnsan amacı varsa, istekleri arasında eleme yapabilir ya da onlara yenilerini ekleyebilir.  

"Yapılacaklar listemi nasıl eritebilirim?" sorusuna cevap olan "çözümler listem"e bunu da eklediğime göre, kolları sıvamalıyım artık. 

Şimdi şikayet etmede ustalık aşamasına geldiğim hayatımda yeni bir çıraklık başlatma zamanı… 

Şikayet etme çözüm üret! 

Her şikayet insanı problemin içine hapseder ve onu cevapların peşine düşmekten alıkoyar. O an kendi kendine haklı olduğunu düşünse de şikayet sadece insanı oyalar. Ben de bu tatlı oyalanma ile, elimde bir liste ile uzunca bir süre gezip durmuşum. "Bir türlü yetişemiyorum, zaman bana yetmiyor." derken zamanın bana değil benim zamana uyumlanmam gerektiği ise hiç aklıma gelmemiş. 

Bütün mesele bugün karaya bir damla ak düşürmek...

Ortalığı beyaza bürümek değil...

Y.H.