Ağlamak

 Ağlamak

Ağlamaktan gözleri şişmişti… Son günlerde kendini hüzünlü hissediyor yüzü de gülmüyordu. En sevdikleri, biricikleriydi onu yaralayanlar. Nasıl olmuştu da bu hale gelmişlerdi, bir türlü anlam veremiyordu.  

Halbuki onların her isteklerini, her dediklerini yapmıştı. İstekleri ve ihtiyaçları da bir süre sonra karıştırmıştı. 

Kalbine bir ok saplandı sanki, sevdikleri birer birer nankörleşmişti. Kendi hayatına dair bir güzellik olsa kimse bunu önemsemiyor, kendi hayatlarındaki gündemlerinden bahsetmeyi çok seviyorlardı. Etrafındaki insanlar onun nasıl olduğunu, ne hissettiğini bile sormuyorlardı. Seni seviyorum sözünü bile esirgemişlerdi ondan. Halbuki ne kadar kolay kullanırız bu cümleyi…. 

Eski günleri aklına geldikçe ağladı ve kendine bir söz verdi… Hayatının merkezine tek kişiyi almayacaktı. Böyle olduğunda onun her istediğini yapıyor ve bunu iyilik olarak düşünüyordu. Verdiklerinin taviz olduğunu, kendisini güçsüzleştirdiğini geç de olsa canı yana yana anlamıştı. 

Karşısına çıkan bir blogda okumuştu, “Değer veren değer verdiğine düşkünleşir” yazıyordu. Değer vermenin miktarını çok arttırdığı için karşıdakine iyice düşkünleşmişti. Ama ondan bu kadar değer görememişti.

Göz yaşlarını sildi ve aynada kendisine bir süre baktıktan sonra ferahlık hissetti. Aldığı kararın doğru bir karar olduğunu içten içe hissediyordu. Bugünden sonra mutluluğu dış dünyada değil, kendinde arayacaktı. Biliyordu ki kendi mutlu olursa etrafındakilerde onun yanında kendilerini mutlu hissedeceklerdi.  Dengede ilişkiler kuracaktı. Kendi mutlu olursa her şey değişecekti. Bunu çok iyi biliyordu artık. Yeni kendi ile tanıştı ve ihmal ettiği sağlığı ve uzun süredir görüşmediği arkadaşlarını arama ile bir başlangıç yapmaya karar verdi. Yüzünü yıkadı ve kendisine tebessüm etti. Artık gülme zamanı dedi…

Bütün mesele bugün karaya bir damla ak düşürmek...

Ortalığı beyaza bürümek değil...

Y.H.