BENİ BULUR MUSUN ?

 BENİ BULUR MUSUN ?

Ali, annesinin zor bir hamilelik sürecinden sonra dünyaya gözlerini açtı. Bebeklik döneminde komşuları Melahat teyze annesinden desteğini esirgemedi. Her daim yanlarında idi. Adeta Ali’nin ikinci annesi gibiydi. 

Ali yürümeye erken başladı, kıpır kıpır ve meraklı bir çocuktu. Büyüdükçe çevresine olan merakı da artmaya başladı. İnsanlarla birlikte olmayı, arkadaşları ile oynamayı seviyordu Ali. Melahat teyze her seferinde “Elma yanaklarını ısıracağım bir gün.” diyerek tombik yanaklarını sıkıyordu. Ona olan sevgisini her fırsatta gösteriyordu.

Ali, lise dönemine geldiğinde arkadaşları ile okul çıkışında zaman geçirmeye başladı. Çevrede olup bitenlere olan ilgisi daha da arttı. Farklı şeylere olan merakı onu bilmediği şeyleri denemeye yönlendirdi. 

“Ne olacak ki sanki bir defa denemekten?” diye düşünüyor ve zararını duymuş oluğu şeyleri dahi denemekten geri durmuyordu. Denemelerinin neticesi hiç de düşündüğü gibi olmadı. Ali kısa süre sonra bağımlı hale geldi.

Bu durumu fark eden Melahat teyze onu defalarca uyarmıştı. Buna rağmen her seferinde “Teyze sen de amma abartıyorsun ya!” diyerek sözü kapatıyordu. 

Melahat teyzenin bu konuda deneyimi vardı, aynı süreci daha önce kuzeninde yaşamıştı. Bu durumun nereye varacağını biliyordu.

Benzer sebepler benzer sonuçlar doğurur.

Her zaman öyle değil miydi?

Hayatımızda yaptığımız benzer şeyler benzer sonuçlara varmıyor muydu?

Sanki yapan biz olduğumuzda aynı olayın farklı sonuçlanacağını düşünüp yanılmıyor muyduk?

Bu durum, canımızın istediğinin olması adına, bizi biz yapan olumlu davranışları değiştirmeye kadar varmıyor muydu?

“Öf ya artık onlar eskidendi.” dediğimiz şeyler benzer süreçlerde tekrarlayarak karşımıza çıkmıyor muydu?

Ancak oluşturduğumuz sebepleri değiştirdiğimizde sonuçlar değişmiyor muydu?

Ali zamanla eve gelmemeye başladı. Kimse nerede, ne durumda olduğunu bilmiyordu, ondan haber alınamıyordu.

Melahat teyze bir gün ihtiyaçlarını almak için otobüse bindi ve çarşıya gitti. Çarşı çıkışında bir adam gördü, ellerini bacaklarının arasına sıkıştırmış, başını da duvara dayamıştı. Dışarısı kar kıyamet buz gibiydi. Belki de genç adamın boğazına günlerdir bir lokma yiyecek girmemişti. Biraz yaklaştı, sanki nefes almıyor gibiydi. Biraz daha dikkatli baktığında Ali olduğunu anladı. Çocuk gibi küçücük kalmıştı. Kim bilir ne zamandan beri sokaklardaydı. Kucakladığı gibi taksiye bindirdi ve doğru hastaneye götürdü.

Ali hastanede gözünü açtığında ilk cümlesi şu oldu, “Melahat teyze beni buldun mu?”

Melahat teyze “Sen de kendini, özünü bulmalısın Ali.” diyerek karşılık verdi. 

Zorlu bir tedavi sürecinden sonra taburcu oldular. Ali sonrasında işe başladı. Hem de bağımlılığı olan insanların tedavi edildiği bir hastanede.

Yaşadığı deneyim, Melahat teyzenin Ali’yi bulması gibi Ali’nin de ihtiyacı olan kişileri bulmasına vesile olmuştu.

Hakikaten de, insan gerçeği bulduğunda kendi özünü buluyordu. Özünü bulan insan da deneyimini ekleyerek başka canlara şifa olmaya başlıyordu. 

İnsanlar yaşadıkları hayat içerisinde kendilerini diğer insanlardan farklı zannedebilir, aynı davranışı sergilemelerine rağmen farklı sonuçlarla karşılamayı umabilirler. Oysa her sonuç, onu oluşturan sebeplerin toplamıdır. Bu nedenle sonucun değişmesini isteyen kişi sonuca değil sebebe bakmalıdır. 

İnsan kendisini farklı görerek başkalarının yaşadıklarını kendisinin yaşayacağını zannetse de her insan aslında bir diğerinin öğretmenidir. Dikkatle dinlemeyi öğrenebilirsek, herkes aslında çok şey anlatır.  

Bütün mesele bugün karaya bir damla ak düşürmek...

Ortalığı beyaza bürümek değil...

Y.H.