Peki Ya Hangisi ?

 

Bazı günler insan, her şeyi olduğu gibi bırakıp uzaklara gitmek ister. Koşturmacanın, sorumlulukların arasında sıkışıp kaldığında, bir anlığına bile olsa durup düşünür: “Gerçekten mutlu muyum?”

Ayşe de tam böyle bir an yaşıyordu. İş yerinde, masasının üzerindeki onlarca evrak onu beklerken, gözünü gökyüzüne çevirdi ve birden düşünceler içinde kayboldu...

Kendini rüzgâra bırakmış süzülen martılara takıldı gözü birden. ”Ne kadar da özgürce havanın tadını çıkarıyorlar,” diye düşündü. “Sanki hiç dertleri, kaygıları yok gibi.”

Başını aşağıya çevirdiğinde, evrak çantasının içerisindeki dosyalar gözüne ilişti. Kocaman bir “Of!” çekti. “Oysaki ben…” dedi kendi kendine. “Ben öyle miyim? Sabah dokuz akşam beş işe git, evraklarla boğuş, sonra da yorgun argın eve dön… Bu hayat mı? Ah, şimdi Ege sahillerinde olmak vardı!”

Sonra telefonunu eline aldı ve uygulamadan arkadaşlarının tatil fotoğraflarına baktı. “Ne kadar çok eğleniyorlar,” diye geçirdi içinden. Ancak geçen hafta Fatma’yla buluştuklarında, Fatma evdeki sorunlardan bahsedip yakınıyordu. “O halde hangisi gerçek?” diye sordu kendi kendine. “Ya da martıların hiç yiyecek bulma gibi kaygısı yok muydu?”

Mutlu olmak sadece yazın eğlenmekten mi ibaretti? “Peki ya dosyalarımı vaktinden evvel teslim ettiğim zaman hissettiğim şey mutluluk değilse nedir? Sanırım ben mutluluğu yanlış yerde arıyorum.” diye düşündü. 

Hakkını vererek kazandığım para ile akşam yediğim bir yemek, ya da işlerimi bitirdiğimde üzerime çöken tatlı yorgunluk… ”Asıl hayatımın dengede olması beni mutlu ediyor olmalı.” dedi içinden. 

Bu düşüncelerle içini bir huzur kapladı. Evrak çantasını omuzuna taktı ve hızlıca çıktı ofisinden. Yüzünde kocaman bir gülümsemeyle rüzgârın tadını çıkararak yürümeye devam etti.

Bütün mesele bugün karaya bir damla ak düşürmek...

Ortalığı beyaza bürümek değil...

Y.H.