Hoş Geldin Yeni Ben

Hoş Geldin Yeni Ben

Merhaba Öğretmenim,

İyiliğinizi dilerim…

Bu mektubumu yağmurlu bir Aralık akşamından yazıyorum...

Sizinle ilk tanışma seminerimizi hatırladım. Yine aylardan Aralık, yeni yıla sayılı günler kalmış; caddeler, vitrinler süslenmişti. Yağmurlu soğuk bir hava vardı. Her gelen müşterinin ağzında “mutlu yıllar temennisi” vardı. Ancak işlerinde en küçük bir olumsuz sonuçla karşılaştıklarında, tükürüğünden alev alan insana dönüşüyorlardı. Sabırlı olamıyorlardı, samimi değillerdi.

“Bu yıl büyük ikramiye ne kadar, acaba kime çıkacak?” diye konuşuluyordu. Hâlbuki Milli Piyangodan zengin olanların, sonrasında yaşadıkları hüsranı anlatan onlarca film bile vardı. 

Her yıl tekrarlanan:

“Siz yeni yıl akşamı ne yapıyorsunuz?”

“Biz köyde ailecek ‘sobada kestane’ keyfi yapacağız.”

 “Falancalar otele gidecekler; ünlü bir sanatçı, bilmem ne gelecekmiş… “diye uzayıp giden konuşmalar...

“Her yeni yılı kutlayarak girdik de ne oldu? Acaba ben karşılamayı mı bilemedim bu yeni yılı.” diyordum. 

Etrafımdaki kalabalığa rağmen yalnızdım. İşte tam o gün bardağı taşıran son damla oldu. Yıllardır iş yerine gelen müşterim Mehmet Bey’in işleminde hata olmuştu. Hem müdürümden hem de Mehmet Bey’den, hak etmediğim sözleri duymuştum. Onca yılın hatırı sayılır çalışmaları, tek kalemde silinip gitmişti. O kadar üzülmüş ve kırılmıştım ki; dışarıdaki yağmur benim gözyaşlarımdan daha yavaş akar olmuştu. Tam bu sırada, işe yeni başlayan Ayşegül’ün bir sözüyle irkilmiştim:

“Bedel ödeyen bedel ödediğine değer verir, bedel alan nankörleşir.”

Tek bir cümle tüm hayatımı özetlemişti sanki…Şaşkınlıkla Ayşegül’e sordum:

“Peki bu kadar iyi niyetle ödediğim bedellerimin karşılığında, hep nankörlük görmek zorunda mıyım? Suçum ‘iyi insan’ olmak mı? “

“Tüm bunları gerçekten öğrenmek istiyorsanız, akşam 19.00’daki Tanıtım Semineri’ne katılmalısınız.” dedi Ayşegül. 

Hâlbuki o akşam iş çıkışında konsere gidecektim. Üstelik biletim ön locadan ayrılmıştı. Sonradan anlayacaktım ki; o akşam konserden vazgeçmek, aldığım en doğru kararlardan birisi olmuştu.

İçimde kopan fırtınalar, dışarıdaki havaya benziyordu. Yağmurdan arabamın camına silecekler yetişmiyordu. İçimde tarifsiz bir heyecan ve merak olmaya başlamıştı. Acıkmıştım ama yemek yemeye bile gerek duymuyordum. Hani yemeği yemeden kokusunu duyarsınız ya, ben de seminerin kokusunu hissetmiştim sanki.

Samimiyetsizliklerden tiksinmiş, nankörlük görmekten yorulmuştum. Omuzlarımdaki yüklerle sandalyeye oturabilmiştim sonunda. 

Siz, o kapkaranlık fırtınalı geceye ilk damgayı vurmuştunuz. Kendinden emin, güçlü, tok sesinizle “Evvet hoş geldiniz!” demenizle ayılmıştım. Sarı röfleli saçlarınız, tebessümle bakan yeşil gözleriniz vardı karşımda. Üzerinizde pudra rengi uzun gömleğinizle, boynunuza akan şifon şalınızla ve tüm samimiyetinizle içimi ısıtmıştınız adeta…

“İnsan öğrenebiliyorsa mutlu olmayı hak ediyor, hele bir de öğrendikleri ‘gerçekler’ ise…” demiştiniz. Ve o an anlamıştım, o akşam konsere niye gitmediğimi. Meğer yaşadığım tüm problemlerimin cevapları, ‘gerçekleri’ öğrenmemde gizliymiş.

İnsanın hayatı seçimlerden ibaretti. Anlık keyif alacaklarının peşinde koşarken, ilelebet yaşayacağı gerçek mutluluklarını kaçırıyordu. 

Şimdi artık yeni gelecek yılın bilinmezliğine sevinmiyor, gerçeğini öğrendiğim bilgilere güvenerek ilerliyorum. O zaman “Hoş geldin yeni yıl!” yerine, “Hoş geldin yeni BEN!”.

Bütün mesele bugün karaya bir damla ak düşürmek...

Ortalığı beyaza bürümek değil...

Y.H.