Nerede O Eski Bayramlar ?

Tüm sene koşuşturmacayla geçtikten sonra insanlar heyecanla tatil günlerini bekler. Hatta aralık ayında o senenin tatilleri çıkarılır, planlar yapılır. İndirimli tatil paketleri değerlendirilir. Bayramlar da bunun için iyi bir fırsat olarak görülür.

Oysa son otuz yıla kadar bayramlar tatile çıkmak anlamını taşımazdı. Ailecek bayramlara hazırlanılır ve o hazırlıklarla bayram yine ailecek kutlanırdı. O dönemleri yaşayanlar şimdi tatile gitmeyi seçse de o günleri özlemle anar. Nerede o eski bayramlar diye konuşurlar denize bakarken.

O eski bayramların özlemini çekenlerin anlatırken gözlerinden saçılan ışığın sebebi nedir? Yüzlere yayılan tebessümün, engel olunamayan duygunun sebebi nedir? 

Bayram döneminin uzunluğu, uzaklaşmayı değil insan ilişkilerinde yakınlaşma ve birleşmeyi temsil eder.

Bayramlar, komşu ve akrabalarla ortak paylaşımların arttığı, gelecek nesillere örnek olunan zamanlardı.

Uzaktaki akrabalarıyla kavuşabildiği bir zamandır çoğu zaman. Yeğenlerinin büyüdüğünü fark edebildiği, bir sonraki bayramı iple çektiği zamanlardır. Kuzenlerle oyun oynanan dedelerden alınan harçlıkların birleştirilip ortak oyuncaklar alınan zamanlardır.

Bayramlar ihtiyaç sahiplerini de hatırlatır insana. Ramazan döneminde oruçlarla, ibadetlerle yumuşayan kalpler ihtiyaçlıları daha çok düşünür. İftar davetlerinde bir araya gelinir. Bayram demek çocuk sevindirmektir. Çocuklara tatlılar, harçlıklarla ikramlar yapılır. İhtiyacı olan aileler soruşturulur, kapılarına gidilir. Erzak ve zekât yardımı yapılır.

Kurban Bayramı’nda, kesebilecek imkânı olanlar kavurma kokmuştur diye konu komşuya ikram eder. Yine gücü yetmeyen ihtiyaçlı ailelere pay eder. Başka ailelerin çocuklarını giydirir, onları sevindirir. Mecbur olmadığı halde birilerine iyilik edebilmekten, bir başkasını düşünebilmekten insan nasıl mutlu olur, bunu deneyimler.

Bayramda imkânından feda ederek uzaktan gönderilen maddi yardımlar da çok kıymetlidir. Bunun da ötesinde bayramlar insan ilişkisi demektir. O bağları kuvvetlendirmek… Birini ziyaret ederek ‘’Sana kıymetli vaktimden de pay ayırdım. Çünkü sen kıymetlisin’’i cümlelere dökmeden ona hissettirmek... Destekte bulunulan ailenin çayını, kahvesini içmek, onun da ikramlamasına, misafir ağırlamasına fırsat verebilmek…

Tatil insana iyi hissettirir, dinlendirir, eğlendirir, yüzünü güldürür. Bunun daha da iyisi bir başkasının yüzünü de güldürebilmekte, o tatlı yorgunluktan keyif alabilmekte gizli.

İnsan çok ihtiyaçlı bir canlı… Sadece yemesi, içmesi, barınması değil. Bir kartal, yuvadan uçup giden yavrularının elini öpmeye gelmesini beklemez ama insan sevilmeye, sayılmaya, önemsenmeye, değer görmeye de ihtiyaç duyar. Bazımız biraz fazla, bazımız biraz az ama hepimiz mutlaka yaradılış gereği bir miktar o ihtiyacı hissederiz.

İhtiyaçları karşılama zorunluluğu da insanda bir telaş hali oluşturur. Oysa nasıl bir göz, etraftan yansıyan ışınları alarak görebiliyorsa insanın ihtiyacının giderilmesi de başkasına ulaştırdıklarından yansıyanlarla olur. İhtiyaç gideren insanın ihtiyacı da giderilir. 

Gündelik hayatımızdaki koşturmaca ile sorumlu olduğumuz ailelerimizin haricindekilere bilinç vermekte zorlanabiliriz. Bayram dönemleriyse buna ayrılmış birkaç günde tüm senenin telafisi gibidir.

Tatmin, imkânları artırmakla ulaşılan his değil, ne kadar azıyla ne kadar fazlasını hissedebildiğiyle ilgilidir.

Az elektrikle, deterjanla da tertemiz yıkayan ekonomik makineyi mi tercih ederiz, çoğuyla aynısını yapanı mı?

Bazısının bir bayram ziyaretindeki samimi sohbetin keyfini, başkası uzak diyarlardaki çok yıldızlı ve lüks tatilinde yakalayamayabilir. Aslında mesele imkânın büyüklüğüyle ilgili değil, bizim iç dünyamızda ne hissettiğimizle ilgilidir.

Aslında bayramlar tatil için değil bağları kuvvetlendirmek için büyük fırsattır.

Bayramları eski bayramlar gibi yaşayarak fırsata çevirmek mümkündür…

Eski bayramlar tadında yeni anılar biriktirmek de cabası…

Çocukların sevindirildiği, büyüklerin hatırlandığı…

Veee gelecekte bu günlerin de keyifle anıldığı…

Bütün mesele bugün karaya bir damla ak düşürmek...

Ortalığı beyaza bürümek değil...

Y.H.