Küçük Adımlar

Sevgi ve eşi, İstanbul Boğazı'nın kenarında, Çengelköy'deki favori kafelerinden birinde, yeni bir hafta sonunun heyecanıyla oturuyorlardı. O sırada, uzun zamandır düşündükleri bir projeye dair bir fikir birden netleşmeye başladı. Sevgi, gözlerinde parıltıyla, "Biliyor musun…" dedi, "Bu mahallede bir ‘bilgi merkezi’ kurabiliriz. İnsanların yeni beceriler kazanabileceği, özellikle çocuklara fayda sağlayan bir merkez…" Eşi, projenin detaylarını duyduğunda gözleri parladı. "Evet! Hem topluma fayda sağlarız hem de sahip olduğumuz deneyimleri insanlara aktarabiliriz. Ne güzel olur…"

Bu, ne zamandır kafalarının köşesinde kalan bir düşünceydi, şimdi gerçekçi bir hedefe dönüşmeye başlıyordu. Fakat her büyük fikir gibi, bu projede de karşılarına çıkacak zorlukların farkındaydılar. Buna rağmen bu engelleri aşmaya kararlıydılar. Kısa bir süre sonra, projelerinin duyurusu yapıldı. Mahalleden oldukça fazla olumlu geri dönüşler aldılar. Ancak, her güzel çalışmada olduğu gibi, onlar da olumsuz tepkilerle ve engellerle karşılaşacaklardı.

Bir akşam, mahalledeki gençlere rehberlik veremediklerini düşünen bir grup insanla karşı karşıya geldiler. Bunlar, bilgi merkezinin gerekliliğini sorguluyorlardı. Projeye dair yapılan suçlamalar, bir an için onları sarsacak gibi oldu. Etrafta bu kadar zararlı alışkanlıklar içeren ya da yönlendiren yerler varken, insanların faydalı olana karşı çıkması çok ilginçti.

Bu noktada Sevgi ve eşi, soğukkanlı ve merhametle olaylara yaklaşıp, gerçek iletişim yolunu tercih ettiler. Tartışmadan uzak bir ortamda toplantı düzenleyerek, herkesin fikrini açıkça ifade edebileceği bir zemin oluşturdular. Farklı görüşlere sahip kişileri dinleyip, karşılıklı anlayış ve saygı çerçevesinde bir çözüm geliştirdiler. Zamanla, bu proje sadece bir bilgi merkezi olmaktan öteye geçti ve hoşgörü ile adaletin ne kadar önemli olabileceğini gösterdi. Çünkü burada herkesin görüşüne değer veriliyordu.

Proje ilerledikçe, Sevgi ve eşi, mahalledeki ailelerin en çok “sosyal medya bağımlılığı” nedeniyle çocuklarını yetiştirmekte zorlandıklarını fark ettiler. Birçok aile, çocuklarının ekran başında saatlerini geçirirken, sosyal ilişkilerini ve gerçek yaşam deneyimlerini ihmal ettiklerini ifade ediyordu. Bilgi merkezine gelen soruların çoğu da bununla ilgiliydi.

Sevgi ve eşi, kendi ikiz çocukları Deniz ve Defne'yi örnek göstererek, ailelere bu konuda rehberlik etmeye karar verdiler. Deniz ve Defne, sosyal medya ile dengeli bir ilişki kurmayı başarmış hem okulda hem de sosyal yaşamda başarılı olmuşlardı. Çocuklarının bu başarıları, mahalledeki diğer ailelerin de dikkatini çekmişti. Diğer aileler, kendilerine rehberlik etmeleri için Sevgi ve eşinden deneyim transferi talep etmeye başlamışlardı.

Bu bağlamda, "Dijitalden Arınma" adında bir girişim başlattılar. Haftada birkaç gün, çocuklar ve ebeveynleri bir araya getiren atölye çalışmaları düzenlediler. Bu etkinliklerde, çocukların yaratıcılıklarını ve iletişim becerilerini geliştirebileceği oyunlar ve projeler yer alıyordu. Sevgi ve eşi, çocuklara ne kadar çok proje ve ailelerine yönelik faydalı işler yaptırırlarsa, çocukların ailelerini daha çok sevip sayacaklarını biliyorlardı.

Çocuk ve ebeveynlerin bir arada olduğu bu aktiviteler hızla mahallede benimsendi. Aileler, çocuklarıyla daha sağlıklı ve verimli ilişkiler kurmaya başladılar. Sevgi ve eşinin ebeveynlik tarzı, pek çok kişiye örnek oluyordu. Çocuklarla yakın ilişkiler kurarak ve onlara rehberlik ediyorlardı. Mahalleli bu yenilikleri çok hızlı benimsedi. Zamanla bu aileler daha huzurlu ve dengeli bir yaşam tarzına geçiş yapmış oldular.

Küçük adımlarla başlayan proje çığ gibi büyümüş, ilçedeki diğer toplulukların da dikkatini çekmişti. Onlar da bu modelin şehir genelinde uygulanmasını talep etmeye başlamışlardı. Çocuklarına ilim ve dengeyi aşılayan bu çift, yalnızca bir hikâyenin değil, bir misyonun da kahramanları olmuşlardı…

Bütün mesele bugün karaya bir damla ak düşürmek...

Ortalığı beyaza bürümek değil...

Y.H.